Pseudonym

Ngayon, ipinanganak ang una kong likha bilang si Belle Dimagiba. Sa kabila ng umuusbong kong karera sa pagsusulat, pinili kong gumamit ng pseudonym para sa akdang ‘yun. Hindi naman sa ikinakahiya ko ang mga nakasulat doon. Likha ko ‘yun, akin ‘yun at proud ako ro’n. Pero, may mga katotohanan na mahirap pang harapin, sa ngayon. Marahil, kailangan ko pa ng oras. Makakapagsulat din ako nang mas malaya at matapang — ang mahalaga ay naniniwala akong dadating ako ro’n.

Sa mga makakabasa nito, bilhin ang Danas Anthology sa Uno Morato at makibahagi sa danas ng mga kababaihan ngayon. Maraming salamat! 

Imaginary Friends

Iyak ka ng iyak pagkatapos natin manood ng isang play. Nakaka-relate ka kasi dun sa character — tulad kasi nya, malungkot din ang kabataan mo. Kwento mo pa nga, may mga imaginary friends ka noon. Sina James, Kat, at iba pa na hindi mo na maalala ang pangalan. Sabi mo, sila ang kasama mo noon tuwing mag-isa at nalulungkot ka. Pinapasaya ka nila, nakikipaglaro sila sayo, at higit sa lahat, nakikinig sila sayo. Tila nakalimutan ka na kasi ng nanay mong abala sa trabaho noon. Pero sabi mo, okay lang ‘yun kasi kasama mo naman sina James — nasa piling mo sila, hanggang sa makahanap ka na ng mga tunay na kaibigan.

Ngayon, hindi lang mga kaibigan ang mayroon ka. Nandito na rin ako.

Nandito ako para makinig sayo. Nandito ako para pasayahin ka. Nandito ako para mahalin ka — nang higit pa sa pagmamahal sayo nina James, Kat, at iba pa. #

4th Stage

M,

Naalala mo ba ‘yung article tungkol sa five stages ng relationship? Kung saan, halos lahat ng magkarelasyon ay tumitigil sa third stage. Muntik na rin tayong mahinto sa nakakalungkot at nakakatakot na ikatlong kabanatang ‘yun. Pero buti na lang at matibay ka! Pinatunayan mong kaya pa na tin. Pinaliwanag mo ulit ang kinabukasan. Tinulungan mo ulit akong maniwala sayo, sakin, sa atin.

Maraming salamat sa lahat ng milkshake at suporta! Malinaw na sa akin, nakalampas na tayo sa third stage. Hanggang sa fifth stage o paglampas man dito, ilalaban kita – tayo. #

 

B

Para Kay M

Napirmahan ko na ‘yung kopya mo ng libro ko. Pero maikli lang ‘yung sinabi ko run, at saka maliit lang ang espasyo nun. Kaya dito na lang, dito ko na lang sasabihin ang lahat ng pasasalamat ko para sayo.

Totoo, bahagi ka ng paglalakbay ko sa pagsusulat ng unang nobela ko. Sa loob ng dalawang taong ‘yun, nandun ka. Maraming salamat at naiintindihan mong bukod sayo, mahal ko rin ang pagsusulat. Hindi mo hiningi ang lahat ng oras ko, kasi alam mong kailangan ko ring bigyan ng panahon ang mga karakter sa sinusulat ko. Nakatutuwang nandito na ko – sa isa sa mga napakahalaga at napakasayang bahagi ng karera ko bilang manunulat. Pero, ang mas nakatutuwa run e nandito na tayo – tayong dalawa pa rin ang magkasama sa isa mga pinakamasayang paglalakbay natin bilang magkasintahan.

Mahal, hindi maikakahon sa mga salita ang pasasalamat ko sayo. Nae-excite akong harapin ang mga susunod na paglalakbay, kasi alam kong nasa tabi kita. Hiling kong magtagumpay ka rin – sa kung anumang larangang nais mong pasukin. Kung ngayon, ikaw ang nasa likod ko. Balang araw, alam kong ako naman ang nasa likod mo – nakatitig lang sayo at nangingiting aalalahanin ang lahat ng paglalakbay natin makarating lang sa estadong ‘yun.

Hanggang sa muli, M. Maraming salamat. Mahal na mahal kita.

Alternate World

In an alternate world, she can speak. She has a terrific job, where she talks to her clients and colleagues fluently. She’s the boss. So, she earns a lot of money. I am her little sister, so she spoils me. She always treats me lunch in a posh-restaurant in Ayala. And, she drives me home every Friday.

In an alternate world, her passion is music. She loves listening to indie bands. I would copy her playlist, as I thought she’s got a cool taste in music.

In an alternate world, she knows what she wants. And, she can do everything to fulfill her dreams and our dreams. She loves us that much. She’d take care of us like she’s our mom.

But, there’s no alternate world.

In this world, she can’t hear. She can’t speak. But, she takes care of us as much as she can. In return, I am trying to fulfill my dreams, our dreams. I am doing my best to give her a future she deserves. She’s my big sister. She’s deaf. But, I love her despite of her disabilities. And, I promise that she’d never get left behind.

 

X

Tatlong oras kaming nag-usap ni X. Magaan at komportable ang usapan. Chat lang ‘yun, pero alam kong sa kabila ng linya ng internet, sa isang bahay sa Fairview, nandun siya, hagikhik nang hagikhik sa mga pinag-uusapan namin.

Nakakatawa. ‘Yung ex niya ang pinag-usapan namin. Hindi ako. Kundi, ‘yung lalaking ipinalit niya sakin nung napagtanto niyang straight pala siya. ‘Yun, ex na rin niya ‘yun kasi pinagpalit siya sa ibang babae. Karma raw. Tawa siya ng tawa.

Pero sa gitna ng mga “HAHAHA” at laughing emoticons, alam kong nagdurugo pa rin ‘yung puso niya. Kaya pinaglaanan ko siya ng oras na kausapin. Hinayaan ko lang siyang magkuwento nang magkuwento. Nakakatuwa. Kasi, komportable. At, magaan ang usapan.

“May nanliligaw na sakin.”

“Sino?”

“Pero alam mo, hindi pa naman ako ready ulit sa relationship.”

“Sino muna ‘yun?”

“Tsk. Wag kang maingay ha.”

“SINO NGA?”

“Kahawig mo nga siya e. Guy version mo. HAHAHA!”

Natawa rin ako. Anak ng. Nanghingi ako ng picture, syempre. Nagpadala naman siya. Ayun. Kamukha ko nga.

“Diba? Pareho kayong ilong, parehong maliit.”

“Pero barako ‘yan, mas cute ako diyan.”

“Syempre, babae ka.”

Masaya ako para kay X. Masaya ako na nandito na kami – sa panahong pinagtatawanan na lang namin ang nakaraan. We were good together. Pero, hindi lang talaga kami pangmatagalan. Kasi, lalaki pala talaga ang gusto niya. Pero, okay lang ‘yun. Kasi, masaya na rin naman ako. Meron na rin namang nagmamahal sakin – na mas higit pa kung pano ako minahal dati ni X. Kaya, okay lang. Okay na.

“Sa guy version mo ata ang bagsak ko. HAHAHAHAHA!”

Naku. Wag naman sana. Creepy e. HAHA

 

 

Silence

Masyadong tahimik.

Iilang salita na lang ang mga sagot mo sa bawat tanong ko. Masuwerte na ko kung mapalabas ko ang mga salita sa bibig mo. Madalas kasi, parang tumatapon na lang sa hangin ang lahat ng mga sinasabi ko.

Marami akong naiisip. Gusto ko sanang sabihin lahat ng ‘yun sayo. Pero, natatakot ako. Nakakatakot kasing mabalewala lang.

Hindi lahat ng tao pinapayagan kong makasilip sa kung pano ako mag-isip. Hindi kasi nila ko maiintindihan. Pero, ikaw, ikaw, gusto ko ‘tong ipasilip sayo. Kaso, baka hindi mo rin maintindihan. O, baka ayaw mong intindihin.

…

…

…

Balang-araw, makakahanap din ako ng makikinig sakin. At sana, ikaw pa rin ‘yun.

Happy Birthday

Sabi mo, malas ang birthday mo.

Tuwing birthday mo, hindi natatapos ang araw nang walang nangyayaring kamalasan sayo. May birthday mo na bigla ka na lang nagkasakit, nasuka, natalisod, nanakawan ng cellphone, at naiyak dahil sa napakalakas na sigawan sa loob ng bahay ninyo. Lumaki ka tuloy na hindi panatiko ng kaarawan. “Wag mo kong samahan sa birthday ko, mamalasin ka rin,” lagi mong sabi.

Kabaligtaran mo, paborito kong araw ang birthday. Lagi kasi akong may handa. Kahit laging sinasabi ng nanay kong wala kaming pera, marami pa rin akong pagkain tuwing birthday ko. Marami rin akong natatanggap na regalo mula sa mga kaibigan at kapamilya. January kasi ang birthday ko, masipag pa ang mga tao sa pagreregalo.

February ang birthday mo. Sabi nila, ang mga ipinanganak ng February e kulang-kulang. Medyo naniniwala ako dun, mahal. Hindi ka kulang sa kung ano ha, pero ramdam kong kulang ka sa pagmamahal. Pero, heto ako, handang punuan ang kulang na ‘yun.

Dalawang taon simula nang una kitang nakilala, dalawang birthday mo na rin ang naabutan ko. “Wag mo kong samahan sa birthday ko, mamalasin ka rin.” Simula nang sinabi mo ‘yan, ipinangako ko na na sa tuwing kaarawan mo, ipapadama ko sayo kung bakit paborito ko ang birthday.

Gusto kong ipadama sayo kung gaano ka kaespesyal na tao. At sa birthday mo ang pinakamagandang pagkakataon para ipadama ko ‘yun sayo. Ano man ang mangyari sayo, okay lang, basta sa araw na to, ang importante maramdaman mong espesyal ka, at maniwala kang walang kulang sayo.

Kasi, sa mga susunod na birthday mo, ako ang swerte mo.

 

Bagong Kaibigan

Kanina ko lang nalaman na clinically depressed ka. Hindi ko alam kung nagbibiro ka o totoo. Magaling ka kasi sa ganun, ‘yung magpatawa. Ikaw nga ang dakilang Payaso ng Opisina e. Kaya halos lahat ng sinasabi mo, tinuturing kong isang joke. Pero, ‘di nga? Diagnosed, ganun?

Pinakita ko ‘yung hinliliit ko sayo. “Di nga?” “Oo nga.” Ikinabit mo ang hinliliit mo sa hinliliit ko. Pinky swear. Matibay na kasunduan ‘yun. Unti-unti na kong naniwala.

Nagkuwento ka pa tungkol sa sakit mo. ‘Yung duda ko, napalitan na ng kalungkutan. Talaga ba? Wala sa hinagap kong minsan, sa kabila ng mala-bahaghari mong personalidad, mas madilim pa sa delubyo ang mundo mo. Gusto kita biglang akapin, kaso bago pa lang tayong magkaibigan, baka magulat ka. At saka hindi rin naman ako ‘yung tipo ng taong palaakap. Pero sa tindi ng pag-aalala ko sayo, ginusto kong akapin ka.

‘Di bale, ‘pag naging mas matibay pa ang pagkakaibigan natin, mas magiging komportable ka nang magpasama o magkuwento o magpaaliw sa tuwing palapit na ang pagdilim ng mundo. Hindi man kita masasamahan sa pagdilim nito, importanteng alam mo, na may babalikan kang mga kaibigan sa tuwing magtatapos ang delubyo.

Bond Paper

Nung bata ka, wala kang kasama pag may field trip. Kasi busy ang nanay mo, at hindi mo naman kilala ang tatay mo. Sabi mo, kinakabitan na lang ng bond paper ‘yung bulsa mo. Sa bond paper na ‘yun, nakasulat ang pangalan ng ng nanay mo, telepono at address nyo.  Pero, ni minsan hindi ka nawala. Ni minsan, walang nakabasa ng malungkot na bond paper na ‘yun. Ni minsan, walang nakaalam kung gaano ka kalungkot na sa isang masayang field trip, isang malungkot na bond paper ang palihim mong hawak sa loob ng bulsa mo.

Pero hindi na ulit mangyayari ‘yun. Kasi, sa susunod na pupunta ka sa Enchanted Kingdom, kamay ko na ang hawak mo – at hindi kailanman palihim ang pagkapit mo sa mga ito.